یک قدم به سوی ماوراء

نظم

 برهان نظم یک مقدمه حسی دارد که صغرای برهان است و از طریق علم و حواس کشف و اثبات می شود. اما اگر بخواهیم در مجموع برهان دقت کنیم برهان، عقلی است زیرا  کبرای آن و مجموعش عقلی است. ولی چون براهینی هم وجود دارد که هر دو مقدمه یعنی کبری و صغرای آن عقلی است برای اینکه برهان ها از هم تفکیک بشود برهان های شبیه برهان نظم را برهان تجربی می گوییم. اما واقع این است که همه آنها عقلی هستند. از طرفی همه برهان ها برهان عقلی هستند چون حرف اول و آخر در این برهان ها را عقل می زند و از طرفی به لحاظ حکمی که می کند هم عقلی است.

آثار بی‌اعتنایی به نماز در رزق و روزی

بالاترین ذکر خدا نماز است، «أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِکْری» (طه/14) بالاترین ذکر خدا قرآن است. «نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّکْر» (حجر/9) یعنی «نَحْنُ نَزَّلْنَا القرآن»

اگر کمی در قرآن تأمل کرده و آیات قرآن را با دقت بیشتری نگاه کنیم خواهیم دید که قرآن پر است از نکات آیاتی که ارز تابلو کردن و نگاه کردن مداوم بر ان را دارا می باشد .

در اینجا به چند تا از این آیات قرآن کریم توجه می کنیم .

روحیه‌ی خشوع و تواضع، شرط نیایش و نماز

راه رهایی از اضطراب ها چیست؟!

می گویند یاد خدا آرامش بخش قلب هاست؛ اما من با این که سعی می کنم از خدا غافل نشوم، آرامش ندارم؛ دلیل این اضطراب، چیست؟

برای بسیاری از جوانان که دارای جولان فکری و پی گیر حالات معنوی خود می باشند و به سالم سازی فضای فکری خود می اندیشند، این گونه فراز و نشیب های روحی، پیش می آید. اوج این شک و تردیدها و هجوم چراها، مربوط به سال های نوجوانی و جوانی است؛ زیرا جوانی، از یک سو هنگامه نگاه نو به سنت های گذشته و عادت های بزرگان است و از سوی دیگر، هنگام پی ریزی بنیان فکری و ترسیم آینده زندگی است.

چرا باید از آدمی مثل خودمان پیروی کنیم؟!

همانطور که برای اثبات لزوم بعثت انبیاء و موضوع نبوت و پیامبری ادله ی بسیاری وجود دارد در مقابل گروههایی نیز هستند که منکر لزوم بعثت انبیاء هستند. ایشان برای خود دلایل و ادله ای می آورند که توجه به آنها موجب می شود نکات ظریف استدلال موافقان بیشتر آشکار گردد. در این نوشتار به 4 دلیل از ادله ی این افراد می پردازیم و به پاسخهای آن ها نیز توجه داریم.

عدالت، مشخصه کلیدی دولت کریمه مهدوی 

در لسان روایات هر جا سخن از آمدن منجی موعود به میان آمده بر عدالت و دادگری او بیش از ابعاد دیگر قیام تصریح شده است. عبارت «یملا الارض قسطا و عدلا کما ملئت ظلما و جورا» بسیار شنیده شده و تقریبا تبدیل به یک عبارت خاص حضرت مهدی علیه السلام گردیده است.

رازداری در خانواده، ضرورتی انکارناپذیر

«بین خودمون باشه، ولی شنیدم که...»، «شما که غریبه نیستید...»، «از خدا پنهان نیست، از بنده‌اش چه پنهان...»!

بعضی با گفتن همین چند کلمه، احساس می‌کنند اجازه دارند درباره هر کس و هر چیزی که می‌خواهند حرف بزنند. انگار خیلی برایشان فرقی نمی‌کند که طرف مقابل کیست و درباره چه موضوعی با او صحبت می‌کنند. آن‌ها فقط حرف می‌زنند و هر چیزی را که می‌دانند (و گاهی هم نمی‌دانند) با دیگران در میان می‌گذارند.

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

یا أَیُّهَا الرَّسولُ بَلِّغ ما أُنزِلَ إِلَیکَ مِن رَبِّکَ  وَإِن لَم تَفعَل فَما بَلَّغتَ رِسالَتَهُ  وَاللَّهُ یَعصِمُکَ مِنَ النّاسِ  إِنَّ اللَّهَ لا یَهدِی القَومَ الکافِرینَ                                                                                                      (سوره مبارکه مائده آیه 67)

بسم الله الرحمن الرحیم

ای پیامبر! آنچه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده است، کاملاً (به مردم) برسان! و اگر نکنی، رسالت او را انجام نداده‌ای! خداوند تو را از (خطرات احتمالی) مردم، نگاه می‌دارد؛ و خداوند، جمعیّت کافران (لجوج) را هدایت نمی‌کند.

بیاناتی از رهبر معظم انقلاب امام خامنه ای (مد ظله العالی) پیرامون آیه کریمه:

اعلام مسئله‌ی ولایت، رسالتی الهی

اینی که پیغمبر اکرم حساسترین زمان را برای اعلام مسئله‌ی ولایت انتخاب کرد، این انتخابِ پیغمبر نبود، انتخابِ خدای متعال بود. از طرف پروردگار وحی رسید که: «بلّغ ما انزل الیک من ربّک». نه اینکه پیغمبر مسئله‌ی امامت و ولایت را از سوی پروردگار قبلاً نمیدانست؛ چرا، از اولِ بعثت برای پیغمبر مسئله روشن بود. بعد هم حوادث گوناگون این بیست و سه سال، آنچنان این حقیقت را عریان کرد و آشکار کرد که جای تردیدی باقی نمیگذاشت؛ اما اعلان رسمی باید در حساس‌ترین زمان اتفاق می‌افتاد و به دستور پروردگار اتفاق افتاد: «بلّغ ما انزل الیک من ربّک و أن لم تفعل فما بلّغت رسالته»؛(?) یعنی این یک رسالت الهی است که باید بگوئی. بعد هم که در غدیر خم، در نزدیکی جحفه، نبی مکرم مردم را متوقف کردند، کاروانهای حجاج را جمع کردند و این مطلب را اعلان کردند، آیه‌ی شریفه آمد که: «الیوم اکملت لکم دینکم و اتممت علیکم نعمتی»؛ نعمت کامل شد، دین کامل شد. در سوره‌ی مبارک مائده قبل از آیه‌ی «الیوم اکملت»، این آیه‌ی مبارک است: «الیوم یئس الّذین کفروا من دینکم فلا تخشوهم و اخشون»؛(?) امروز روز یأس و ناامیدی دشمنان است؛ یعنی معیار مشخص شد، شاخص معلوم شد؛ امت هر وقت بخواهند، هر وقت چشم خود را بر حقیقت باز کنند، شاخص را خواهند دید، معیار را مشاهده خواهند کرد، تردیدی باقی نخواهد ماند. اهمیت غدیر این است       .(بیانات در دیدار مردم به مناسبت عید غدیر- 15/9/1388)

25 رجب سالروز شهادت حضرت موسی بن جعفر علیهما السلام تسلیت باد

زندگی موسی‌ بن جعفر یک زندگی شگفت‌آور و عجیبی است. اولاً در زندگی خصوصی موسی‌ بن جعفر مطلب برای نزدیکان آن حضرت روشن بود. هیچ کس از نزدیکان آن حضرت و خواص اصحاب آن حضرت نبود که نداند موسی‌ بن جعفر برای چی دارد تلاش می کند و خود موسی‌ بن جعفر در اظهارات و اشارات خود و کارهای رمزیای که انجام می داد، این را به دیگران نشان میداد؛ حتی در محل سکونت، آن اتاق مخصوصی که موسی‌ بن جعفر در آن اتاق می نشستند اینجوری بود که راوی که از نزدیکان امام هست، می گوید من وارد شدم، دیدم در اتاق موسی‌ بن جعفر سه چیز است: یکی یک لباس خشن، یک لباسی که از وضع معمولی مرفه عادی دور هست، یعنی به تعبیر امروز ما می شود فهمید و می شود گفت لباس جنگ، این لباس را موسی‌ بن جعفر را آنجا گذاشتند، نپوشیدند، به صورت یک چیز سمبولیک، بعد «و سیف معلق»؛ (1) شمشیری را آویختند، معلق کرده‌اند، یا از سقف یا از دیوار. «و مصحف»؛ و یک قرآن. ببینید چه چیز سمبولیک و چه نشانه‌ی زیبائی است، در اتاق خصوصی حضرت که جز اصحاب خاص آن حضرت کسی به آن اتاق دسترسی ندارد، نشانه‌های یک آدم جنگی مکتبی مشاهده می شود. شمشیری هست که نشان می دهد که هدف جهاد است. لباس خشنی هست که نشان می دهد وسیله، زندگی خشونت بار رزمی و انقلابی است و قرآنی هست که نشان می دهد هدف این است؛ می خواهیم به زندگی قرآنی برسیم با این وسائل، و این سختی ها را هم تحمل کنیم.

از مرحوم محدّث قمی (رضی الله عنه) نقل شده که فرمود: من سفری به همدان رفتم و بر شخص معتمدی وارد شدم. یک شب او به من گفت: فلان جا شام مهمانم، دلم می خواهد خدمت شما باشم. با هم آنجا برویم. من امتناع کردم. گفت: آقا اگر شما همراه من بیایید آبروی من بیشتر می شود، برای من خوب است. با هم رفتیم. شام آوردند و خوردیم، بعد از شام به منزل برگشتیم. من صبح برخلاف هر شب که با کمال راحتی برای نماز شب بر می خاستم، زمانی از خواب بیدار شدم که نزدیک طلوع آفتاب بود و نزدیک بود، نماز صبحم قضا شود. خیلی ناراحت شدم.

عجب! آدم یک عمر زحمت بکشد که نماز شبش ترک نشود، ولی حالا چطور شده که نماز صبحم نزدیک است قضا شود؟ با عجله برخاستم، با ناراحتی وضو گرفتم و نماز صبح را خواندم تا قضا نشود بعد به فکر افتادم چرا این طور شد؟ یعنی چه؟ برای من مصیبتی شد. برای ما خیلی مهم نیست که نماز صبحمان هم قضا شود؛ امّا آن ها که خود را منظّم کرده اند، تطهیر کرده اند، برایشان سنگین است.